تصور کنید در شرایطی غیرمنتظره، صدای آژیرها به گوش می‌رسد و دسترسی به خدمات پزشکی و اورژانس قطع می‌شود. در این لحظات پرتنش، دانش شما تنها ابزار نجات خودتان و عزیزانتان است. دانستن اقدامات صحیح می‌تواند تفاوت بین یک آسیب قابل کنترل و یک فاجعه را رقم بزند. در این مقاله جامع از «وی مام»، ما نمی‌خواهیم ترس را ترویج کنیم؛ بلکه هدف ما توانمندسازی شما با آموزش کمک های اولیه در جنگ است. این دانش، سپری قدرتمند برای محافظت از خانواده شما در هر شرایط بحرانی است. ما به شما نشان می‌دهیم که چگونه با حفظ خونسردی و استفاده از تکنیک‌های درست، می‌توانید به قهرمان خانواده خود تبدیل شوید.

چرا آموزش کمک های اولیه در جنگ برای هر خانواده‌ای حیاتی است؟

دانستن کمک‌های اولیه در شرایط جنگی، فراتر از یک مهارت ساده و یک موضوع کاملاً متفاوت با کمک‌های اولیه در محیط شهری است. در شهر، وظیفه اصلی شما حفظ جان مصدوم تا رسیدن اورژانس است؛ اما در یک منطقه جنگی، ممکن است شما تنها امید فرد مصدوم برای ساعت‌ها یا حتی روزها باشید. این دانش به چند دلیل حیاتی است.

اولین و مهم‌ترین دلیل، مفهوم «ساعت طلایی» (Golden Hour) در علم تروما است. این اصطلاح به ۶۰ دقیقه ابتدایی پس از وقوع یک آسیب شدید اشاره دارد. طبق نظر متخصصان وی مام، اقداماتی که در این یک ساعت انجام می‌شود، بیشترین تأثیر را بر شانس زنده ماندن مصدوم دارد. کنترل یک خونریزی شدید در ۵ دقیقه اول می‌تواند به مراتب مؤثرتر از هر اقدام پزشکی در ساعت دوم باشد. وقتی دسترسی به پزشک و بیمارستان وجود ندارد، این شما هستید که باید از این ساعت طلایی به بهترین شکل استفاده کنید.

دوم، تفاوت در نوع آسیب‌هاست. کمک‌های اولیه شهری معمولاً با بریدگی‌های کوچک، سوختگی‌های خانگی یا حملات قلبی سروکار دارد. اما در شرایط جنگی، ما با آسیب‌های ناشی از انفجار، زخم‌های نافذ عمیق، شکستگی‌های پیچیده و خونریزی‌های شدید روبرو هستیم. روش‌های رسیدگی به این آسیب‌ها کاملاً تخصصی بوده و نیازمند دانشی فراتر از محتویات یک جعبه کمک‌های اولیه معمولی است.

سومین دلیل، جنبه روانی ماجراست. وحشت و اضطراب در شرایط بحرانی، دشمن اصلی تفکر منطقی است. وقتی شما از قبل بدانید که در مواجهه با یک مصدوم چه کاری باید انجام دهید، حس کنترل و تسلط بیشتری خواهید داشت. این آرامش نه تنها به شما کمک می‌کند تا اقدامات درستی انجام دهید، بلکه به مصدوم و سایر اطرافیان، به‌ویژه کودکان، نیز منتقل می‌شود. توانایی شما در حفظ خونسردی می‌تواند مانع از تشدید وحشت عمومی شود. در نهایت، این دانش یک ابزار توانمندسازی است. شما را از یک قربانی منفعل به یک عنصر فعال و محافظ در خانواده تبدیل می‌کند که می‌تواند در غیاب نیروهای امدادی، از جان عزیزانش محافظت کند.

اصول اولیه کمک های اولیه در جنگ: پروتکل حیاتی MARCH را یاد بگیرید

در هرج‌ومرج یک موقعیت بحرانی، اولویت‌بندی اقدامات می‌تواند گیج‌کننده باشد. آیا اول به زخم رسیدگی کنیم یا تنفس را چک کنیم؟ پروتکل MARCH یک راهنمای استاندارد و اثبات‌شده نظامی برای اولویت‌بندی اقدامات نجات‌بخش در شرایط جنگی است. این پروتکل به شما کمک می‌کند تا به ترتیب بر روی حیاتی‌ترین تهدیدات جانی تمرکز کنید. به خاطر سپردن این پنج حرف می‌تواند جان یک انسان را نجات دهد.

M – Massive Hemorrhage (خونریزی شدید)

اولین و مطلق‌ترین اولویت، کنترل خونریزی‌های شدید و جهنده است. یک فرد می‌تواند به دلیل خونریزی شریانی در کمتر از سه دقیقه جان خود را از دست بدهد. بنابراین، قبل از هر کاری، به دنبال خونریزی‌های جهنده بگردید. اگر لباسی که مصدوم پوشیده غرق خون است یا خونی که از زخم بیرون می‌آید، جهنده و به رنگ قرمز روشن است، تمام تمرکز خود را روی متوقف کردن آن بگذارید. استفاده از تورنیکت یا فشار مستقیم، اولین اقدام شما خواهد بود.

A – Airway (راه هوایی)

پس از کنترل خونریزی شدید، باید مطمئن شوید که راه هوایی مصدوم باز است. اگر مصدوم بیهوش است، ممکن است زبان به عقب رفته و راه هوایی را مسدود کرده باشد. به آرامی سر او را به عقب خم کرده و چانه‌اش را بالا بیاورید (تکنیک Head-Tilt, Chin-Lift). به دهان او نگاه کنید تا مطمئن شوید جسم خارجی، خون یا استفراغ مسیر تنفس را مسدود نکرده باشد. اگر مصدوم صحبت می‌کند یا فریاد می‌زند، این نشانه خوبی است که راه هوایی او باز است.

R – Respiration (تنفس)

حالا که راه هوایی باز است، باید تنفس را بررسی کنید. آیا قفسه سینه مصدوم بالا و پایین می‌رود؟ آیا صدای تنفس او طبیعی است یا با خس‌خس و سختی همراه است؟ در این مرحله باید به دنبال آسیب‌های جدی به قفسه سینه، مانند زخم‌های مکنده (Sucking Chest Wounds) بگردید. این نوع زخم‌ها می‌توانند باعث روی هم خوابیدن ریه شوند و باید فوراً با یک پوشش نفوذناپذیر (چست سیل) پوشانده شوند.

C – Circulation (گردش خون)

در این مرحله، شما به دنبال سایر خونریزی‌هایی می‌گردید که به اندازه گروه M شدید نبودند اما همچنان نیاز به رسیدگی دارند. کل بدن مصدوم را به سرعت برای یافتن زخم‌های دیگر بررسی کنید. همچنین باید علائم شوک را ارزیابی کنید. شوک زمانی رخ می‌دهد که بدن به دلیل از دست دادن خون، اکسیژن کافی به ارگان‌های حیاتی نمی‌رساند. علائم آن شامل پوست رنگ‌پریده، سرد و مرطوب، نبض ضعیف و سریع، و گیجی است.

H – Hypothermia / Head Injury (کاهش دمای بدن / آسیب سر)

جلوگیری از هایپوترمی یا کاهش دمای بدن، حتی در هوای گرم، یک اولویت حیاتی است. مصدومی که خون زیادی از دست داده، به سرعت دمای بدن خود را نیز از دست می‌دهد و این موضوع روند لخته شدن خون را مختل می‌کند. مصدوم را با یک پتو، پتوی نجات یا هر لباس خشکی که در دسترس است بپوشانید. همزمان، علائم آسیب به سر را بررسی کنید؛ مانند ناهوشیاری، گیجی، مردمک‌های نابرابر یا استفراغ. مصدوم با آسیب سر باید در وضعیت بهبودی قرار گیرد.

برای مثال، فرض کنید با فردی مواجه می‌شوید که از ناحیه ران به شدت زخمی شده و بیهوش است. طبق پروتکل MARCH، اولین کار شما کنترل خونریزی شدید ران با تورنیکت است (M). سپس راه هوایی او را با بالا دادن چانه باز می‌کنید (A). بعد تنفسش را چک می‌کنید (R) و سپس سایر بدن را برای خونریزی‌های دیگر بررسی کرده و او را برای جلوگیری از شوک، گرم نگه می‌دارید (C و H).

چگونه خونریزی‌های شدید را در شرایط جنگی کنترل کنیم؟

پاسخ مستقیم و حیاتی این است: با فشار مستقیم، پر کردن زخم (Wound Packing) و استفاده صحیح از تورنیکت. در شرایط جنگی، خونریزی کنترل‌نشده اولین عامل مرگ قابل پیشگیری است. یادگیری این تکنیک‌ها یک الزام است، نه یک انتخاب.

۱. فشار مستقیم (Direct Pressure)

این اولین و ساده‌ترین قدم برای اکثر خونریزی‌هاست. با استفاده از یک گاز استریل، پارچه تمیز یا حتی کف دست خود (در صورت داشتن دستکش)، فشار محکم و یکنواختی را مستقیماً روی محل زخم وارد کنید. این فشار را حداقل برای ۱۰ دقیقه بدون برداشتن دست یا پارچه ادامه دهید. نگاه کردن مداوم برای اینکه ببینید خونریزی بند آمده یا نه، فقط لخته تشکیل شده را از بین می‌برد.

۲. پر کردن زخم (Wound Packing)

اگر خونریزی شدید است و از یک حفره عمیق (مانند زخم گلوله یا ترکش) نشأت می‌گیرد، فشار مستقیم سطحی کافی نیست. این تکنیک بیشتر برای زخم‌های “اتصالی” مانند کشاله ران، زیر بغل یا گردن کاربرد دارد که نمی‌توان روی آن‌ها تورنیکت بست.

• چگونه انجام دهیم؟ با انگشتان خود، گاز استریل یا یک تکه پارچه تمیز را تا جای ممکن به عمق حفره زخم فشار دهید. به صورت مداوم تکه‌های بیشتری از گاز را به داخل فشار دهید تا کل حفره محکم پر شود. هدف این است که از عمق زخم به منبع خونریزی فشار وارد شود. پس از پر کردن کامل، یک فشار مستقیم محکم روی کل ناحیه اعمال کنید.

۳. تورنیکت (Tourniquet)

تورنیکت ابزاری برای نجات جان در موارد خونریزی‌های شدید و غیرقابل کنترل در دست‌ها و پاهاست. استفاده نادرست از آن می‌تواند خطرناک باشد، اما استفاده نکردن از آن در مواقع لزوم، قطعاً کشنده است.

• چه زمانی استفاده کنیم؟ فقط برای خونریزی‌های شریانی (خون قرمز روشن و جهنده) در اندام‌ها که با فشار مستقیم کنترل نمی‌شوند.

• چگونه ببندیم؟ تورنیکت را حدود ۵ تا ۷ سانتی‌متر بالاتر از محل زخم قرار دهید، نه روی مفصل. آن را تا جایی که ممکن است محکم بکشید و سپس با استفاده از میله (Windlass)، آن را بچرخانید تا خونریزی کاملاً متوقف شود. این کار بسیار دردناک خواهد بود، اما برای نجات جان ضروری است.

• نکته حیاتی: پس از بستن، زمان دقیق را با یک ماژیک روی تورنیکت یا پیشانی مصدوم بنویسید (مثلاً زمان = 14:30). هرگز و تحت هیچ شرایطی تورنیکت را خودتان شل یا باز نکنید. این کار فقط باید توسط کادر درمان انجام شود.

اشتباهات رایج که باید از آنها پرهیز کرد:

• شل بستن تورنیکت: یک تورنیکت شل نه تنها خونریزی شریانی را متوقف نمی‌کند، بلکه با مسدود کردن بازگشت خون وریدی، خونریزی را بدتر می‌کند.

• استفاده از سیم یا طناب نازک: این وسایل به جای فشار یکنواخت، بافت پوست و عضلات را می‌برند و آسیب بیشتری وارد می‌کنند. از یک تسمه پهن (حداقل ۴ سانتی‌متر) استفاده کنید.

• برداشتن لخته خون: هرگز لخته‌های خونی که روی زخم تشکیل شده‌اند را جدا نکنید. این لخته‌ها سد دفاعی طبیعی بدن برای جلوگیری از خونریزی بیشتر هستند.

       

تجهیزات ضروری در کیف کمک های اولیه جنگی شما چه باید باشد؟

یک کیف کمک‌های اولیه جنگی (که به آن IFAK یا Individual First Aid Kit نیز می‌گویند) با جعبه کمک‌های اولیه خانگی که برای بریدگی انگشت و سردرد طراحی شده، تفاوت اساسی دارد. این کیت منحصراً بر روی رسیدگی به تروماهای شدید و تهدیدکننده حیات تمرکز دارد. طبق تجربه ما در وی مام، داشتن این تجهیزات می‌تواند شانس بقا را به طرز چشمگیری افزایش دهد.

در ادامه، چک‌لیست تجهیزات ضروری به تفکیک کاربرد آمده است:

• برای کنترل خونریزی (مهم‌ترین بخش):

  • تورنیکت (Tourniquet): حداقل یک عدد تورنیکت استاندارد مانند CAT (Combat Application Tourniquet) یا SOFTT. این‌ها مهم‌ترین ابزار کیت شما هستند.

  • بانداژ فشاری (Pressure Dressing): بانداژهایی مانند بانداژ اسرائیلی که یک پد جاذب و یک اهرم فشار داخلی دارند و برای اعمال فشار مداوم بر روی زخم عالی هستند.

  • گاز هموستاتیک (Hemostatic Gauze): این نوع گاز به موادی آغشته است که به تسریع روند لخته شدن خون کمک می‌کند. برای تکنیک پر کردن زخم ایده‌آل است.

  • گاز استریل فشرده (Compressed Gauze): برای پر کردن زخم‌ها یا به عنوان پانسمان اولیه بسیار کاربردی است.

• برای مدیریت تنفس:

  • چست سیل (Chest Seal): یک پانسمان چسبنده و نفوذناپذیر که برای پوشاندن زخم‌های باز در قفسه سینه (زخم مکنده) استفاده می‌شود تا از ورود هوا به حفره قفسه سینه و روی هم خوابیدن ریه جلوگیری کند.

• ابزارها و وسایل جانبی:

  • قیچی امداد (Trauma Shears): این قیچی‌ها برای بریدن سریع و ایمن لباس‌های ضخیم، چکمه و کمربند طراحی شده‌اند بدون اینکه به پوست مصدوم آسیب برسانند.

  • دستکش نیتریل (Nitrile Gloves): همیشه قبل از تماس با هر نوع مایعات بدنی، از دستکش برای محافظت از خود و مصدوم استفاده کنید. چند جفت همراه داشته باشید.

  • ماژیک دائمی: برای نوشتن زمان بستن تورنیکت یا سایر اطلاعات حیاتی روی مصدوم.

  • پتوی نجات (Emergency Blanket): یک پتوی نازک و فویلی که برای جلوگیری از هایپوترمی (کاهش دمای بدن) ضروری است.

• اگر کیت آماده ندارید: چگونه با وسایل خانه یک کیت بقای اولیه بسازیم؟

  • برای تورنیکت: از یک کمربند چرمی یا یک تکه پارچه ضخیم و بلند به همراه یک تکه چوب محکم یا آچار به عنوان میله چرخاننده استفاده کنید.

  • برای بانداژ فشاری: از یک تی‌شرت یا روسری تمیز به عنوان پد جاذب و از یک کمربند یا طناب برای بستن و فشار آوردن روی آن استفاده کنید.

  • برای چست سیل: از پلاستیک سلفون آشپزخانه یا بسته‌بندی پلاستیکی یک کالا استفاده کنید و سه طرف آن را با چسب نواری محکم به پوست بچسبانید تا یک دریچه یک‌طرفه ایجاد شود.

مراقبت از زخم‌ها و سوختگی‌ها در نبود امکانات پزشکی

وقتی دسترسی به پزشک ممکن نیست، مدیریت صحیح زخم‌ها و سوختگی‌های کوچک‌تر برای جلوگیری از عفونت و عوارض بعدی، اهمیت دوچندان پیدا می‌کند. یک زخم ساده در شرایط غیربهداشتی می‌تواند به یک تهدید جدی برای سلامتی تبدیل شود.

اولین قدم در مدیریت هر زخمی، تمیز کردن آن است. زخم را با آب تمیز و فراوان شستشو دهید. اگر صابون ملایم در دسترس است، اطراف زخم را با آن بشویید اما سعی کنید صابون را مستقیم وارد زخم نکنید. هدف از شستشو، خارج کردن آلودگی‌ها و باکتری‌ها از محل آسیب است.

یک باور رایج اما خطرناک، استفاده از الکل، پراکسید هیدروژن (آب اکسیژنه) یا بتادین برای ضدعفونی کردن زخم‌های عمیق است. اما از نظر علمی و طبق توصیه متخصصان وی مام، این مواد به همان اندازه که باکتری‌ها را می‌کشند، به سلول‌های سالم بافت بدن نیز آسیب می‌زنند و روند طبیعی بهبودی را مختل می‌کنند. بهترین ضدعفونی‌کننده در شرایط اضطراری، آب تمیز است. پس از شستشو، زخم را با یک پانسمان تمیز بپوشانید تا از آلودگی مجدد جلوگیری شود.

مهم‌ترین بخش مراقبت از زخم، زیر نظر گرفتن علائم عفونت است. هر روز پانسمان را چک کنید و به دنبال این نشانه‌ها باشید:

• افزایش قرمزی و تورم در اطراف زخم

• احساس گرما در ناحیه زخم

• درد فزاینده

• ترشح چرک زرد یا سبز رنگ

• بوی نامطبوع از زخم

• تب

در صورت مشاهده هر یک از این علائم، یعنی زخم دچار عفونت شده و نیاز به مراقبت‌های جدی‌تری دارد.

مهم‌ترین اقدام فوری برای سوختگی حرارتی، متوقف کردن فرآیند سوختن است. این کار با خنک کردن ناحیه سوخته انجام می‌شود. محل سوختگی را فوراً زیر جریان ملایم آب ولرم (نه سرد یا یخ) برای حداقل ۱۰ تا ۲۰ دقیقه قرار دهید. آب بسیار سرد می‌تواند باعث انقباض شدید عروق شده و آسیب را بیشتر کند.

باورهای عامیانه و خطرناک زیادی در مورد درمان سوختگی وجود دارد. هرگز از خمیردندان، کره، سیب‌زمینی یا یخ روی سوختگی استفاده نکنید. این مواد نه تنها کمکی نمی‌کنند، بلکه گرما را در زیر پوست حبس کرده، خطر عفونت را افزایش می‌دهند و کار را برای کادر درمان در آینده سخت‌تر می‌کنند.

پس از خنک کردن، ناحیه سوختگی را با یک پارچه تمیز و خشک یا یک لایه سلفون آشپزخانه به آرامی بپوشانید. هدف از پوشاندن، جلوگیری از تماس با هوا و کاهش درد و همچنین محافظت در برابر عفونت است. هرگز تاول‌ها را نترکانید، زیرا پوست تاول به عنوان یک پانسمان بیولوژیک طبیعی عمل می‌کند و از بافت زیرین محافظت می‌کند. برای سوختگی‌های شیمیایی، لباس‌های آلوده را فوراً خارج کرده و ناحیه را برای مدت طولانی با آب فراوان شستشو دهید.

شکستگی و آسیب‌های اسکلتی: چطور بدون پزشک آتل‌بندی کنیم؟

تشخیص قطعی شکستگی بدون عکس‌برداری ممکن نیست، اما علائمی وجود دارد که به شدت احتمال آن را بالا می‌برد. این علائم شامل درد شدید در محل آسیب، تورم و کبودی، تغییر شکل واضح در عضو (مثلاً زاویه‌دار شدن استخوان)، ناتوانی در حرکت دادن عضو و گاهی شنیدن صدای شکستن در لحظه آسیب است. هدف اصلی کمک‌های اولیه برای شکستگی، بی‌حرکت کردن عضو برای کاهش درد، جلوگیری از آسیب بیشتر به عروق و اعصاب اطراف و تسهیل حمل مصدوم است.

برای این کار از آتل استفاده می‌کنیم. شما می‌توانید با وسایل دم‌دستی یک آتل موثر بسازید. از هر جسم سخت و صافی مانند یک تکه چوب، یک مجله یا روزنامه لوله‌شده، یا حتی یک مقوای ضخیم می‌توان به عنوان آتل استفاده کرد.

قانون طلایی آتل‌بندی این است: مفصل بالا و پایین محل شکستگی را بی‌حرکت کنید. برای مثال، اگر استخوان ساعد شکسته است، آتل شما باید از آرنج تا مچ دست امتداد داشته باشد تا هر دو مفصل را ثابت نگه دارد. آتل را با استفاده از باند، طناب یا تکه‌های پارچه در چند نقطه به عضو ببندید، اما آن را آنقدر سفت نکنید که گردش خون مختل شود.

برای شکستگی‌های دست یا بازو، ساختن یک آویز دست یا اسلینگ (Sling) بسیار کمک‌کننده است. می‌توانید به راحتی با یک روسری سه‌گوش یا یک تکه پارچه بزرگ، یک اسلینگ بسازید تا وزن دست را تحمل کرده و آن را بی‌حرکت نگه دارد.

هشدار بسیار مهم: اگر به آسیب در ناحیه گردن یا ستون فقرات مشکوک هستید (مثلاً پس از سقوط از ارتفاع یا یک انفجار)، هرگز و تحت هیچ شرایطی مصدوم را حرکت ندهید، مگر اینکه در معرض خطر فوری مانند آتش‌سوزی باشد. حرکت دادن فردی با آسیب نخاعی می‌تواند منجر به فلج دائمی یا مرگ شود. سر و گردن او را در همان وضعیتی که پیدا کرده‌اید، ثابت نگه دارید و منتظر کمک تخصصی بمانید.

کمک های اولیه روانی در جنگ: چگونه از سلامت روان خود و کودکان محافظت کنیم؟

در شرایط جنگی، زخم‌ها فقط فیزیکی نیستند. ترس، اضطراب و استرس ناشی از دیدن یا شنیدن وقایع هولناک، زخم‌های عمیقی بر روان انسان به جا می‌گذارند. مهم‌ترین کمک اولیه روانی، ایجاد حس امنیت و حفظ آرامش تا حد ممکن است. این کار هم برای خودتان و هم برای اطرافیان، به خصوص کودکان، حیاتی است.

برای بزرگسالان، یادگیری تکنیک‌های ساده مدیریت استرس می‌تواند بسیار مؤثر باشد. تکنیک تنفس جعبه‌ای (Box Breathing) یکی از آنهاست: چهار ثانیه دم، چهار ثانیه حبس نفس، چهار ثانیه بازدم و چهار ثانیه مکث. تکرار این چرخه به آرام شدن سیستم عصبی کمک می‌کند. تکنیک دیگر، grounding یا اتصال به لحظه حال است. در اوج اضطراب، پنج چیزی که می‌بینید، چهار چیزی که لمس می‌کنید، سه چیزی که می‌شنوید، دو چیزی که بو می‌کنید و یک چیزی که می‌چشید را نام ببرید. این کار ذهن را از افکار فاجعه‌بار به واقعیت کنونی معطوف می‌کند.

برای والدین، که مخاطب اصلی وی مام هستند، محافظت از روان کودکان اولویت اصلی است.

• محدود کردن مواجهه با اخبار: تا حد امکان اجازه ندهید کودکان تصاویر و اخبار دلخراش را ببینند یا بشنوند.

• ایجاد روتین: حتی در پناهگاه، سعی کنید یک روال ساده روزانه (مثل زمان غذا، بازی و خواب) ایجاد کنید. این قابل پیش‌بینی بودن به کودکان حس کنترل و امنیت می‌دهد.

• صادق اما ساده صحبت کنید: به زبان ساده و متناسب با سنشان، وضعیت را توضیح دهید بدون اینکه جزئیات ترسناک را بازگو کنید. به آنها اطمینان دهید که شما برای محافظت از آنها آنجا هستید.

• شما منبع آرامش هستید: آرامش شما به فرزندتان منتقل می‌شود. حتی اگر در درون مضطرب هستید، سعی کنید در مقابل او آرام و مسلط به نظر برسید.

به یاد داشته باشید که احساس ترس، خشم و غم در این شرایط کاملاً طبیعی است. این احساسات را بپذیرید و در صورت امکان با فرد دیگری در مورد آنها صحبت کنید. مراقبت از سلامت روان، بخشی جدایی‌ناپذیر از بقا در جنگ است.

کلام آخر ویمام

دانش کمک های اولیه در جنگ یک ابزار قدرتمند است که می‌تواند در تاریک‌ترین لحظات، نوری از امید بتاباند. در این مقاله، ما به شما اصول حیاتی بقا، از کنترل خونریزی با پروتکل MARCH گرفته تا آتل‌بندی و مراقبت‌های روانی را آموزش دادیم. به خاطر سپردن این تکنیک‌ها و داشتن آمادگی، بهترین سرمایه‌گذاری برای امنیت خانواده شماست. تیم وی مام صمیمانه امیدوار است که هیچ‌گاه در شرایطی قرار نگیرید که مجبور به استفاده از این دانش شوید، اما ما عمیقاً باور داریم که آگاهی و آمادگی، قوی‌ترین سپر دفاعی برای شما و عزیزانتان در هر بحرانی است. قوی بمانید و مراقب یکدیگر باشید.

سوالات متداول

کیف کمک‌های اولیه جنگی چه تفاوتی با کیت معمولی دارد؟

تفاوت اصلی در تمرکز بر ترومای شدید و خونریزی‌های گسترده است. کیت جنگی شامل تجهیزات تخصصی مانند تورنیکت، بانداژ فشاری و چست سیل برای زخم‌های قفسه سینه است که معمولاً در کیت‌های خانگی یافت نمی‌شوند.

چطور در شرایط جنگی بچه‌ها را از نظر روانی آرام کنیم؟

با ایجاد یک روال روزانه قابل پیش‌بینی، محدود کردن شدید دسترسی آن‌ها به اخبار، بازی کردن و حرف زدن با آن‌ها، و مهم‌تر از همه، حفظ آرامش خودتان به عنوان منبع امنیت، می‌توانید اضطراب آن‌ها را به شکل چشمگیری کاهش دهید.

آیا می‌توانم برای ضدعفونی کردن زخم عمیق از الکل یا بتادین استفاده کنم؟

خیر. طبق نظر متخصصان وی مام، استفاده از الکل یا بتادین در زخم‌های باز و عمیق می‌تواند به بافت‌های سالم آسیب زده و روند بهبودی را کند کند. بهترین کار، شستشو با آب تمیز فراوان و در صورت امکان، صابون ملایم است.

در صورت نبود تورنیکت، برای جلوگیری از خونریزی شدید چه کار کنیم؟

با یک پارچه تمیز و محکم، روی محل خونریزی فشار مستقیم و یکنواخت وارد کنید. اگر این کار کافی نبود، می‌توانید زخم را با تکه‌های پارچه تمیز پر کنید (Wound Packing) و سپس فشار مستقیم را ادامه دهید تا خونریزی کنترل شود.

با دیدن صحنه‌های دلخراش جنگی و استرس بعد از آن چه کنیم؟

احساسات خود را بپذیرید و با فردی معتمد صحبت کنید. از تکنیک‌های تنفسی و grounding (تمرکز بر حواس پنج‌گانه در لحظه حال) برای کاهش استرس فوری استفاده کنید. به یاد داشته باشید که واکنش شما طبیعی است و درخواست کمک نشانه قدرت است.